Zelfs een hattrick was niet genoeg

Afgereisd naar Voetbal Vereniging Olympia. Niet op de berg Olympus in Griekenland, het Huis van de twaalf goden die daar in grote luxe wonen volgens Homerus, maar gewoon op de Pinkenberg in Velp. Net geen Roosendaal waar sommige ‘gewone’ mensen ook in grote luxe wonen.

Ik begin bij de rust waar we met een achterstandje van 4-3 aan de thee zaten. Jurriën had net aangekondigd gewisseld te willen worden, het kunstgras deed zijn liesblessure weer opspelen. Erg jammer want hij had drie keer op rij gescoord. De eerste al na twee minuten met een laag schot en nog twee keer op de counter op aangeven van Wilco L. Maar aangezien ook een VVO speler een hattrick had gemaakt en de 4-3 er net voor rust inging stonden we toch achter. In de tweede helft wilde de gelijkmaker er maar niet in. Wilco L stond nu in de spits, Ad had de mannengriep, creëerde enkele kansen maar het wilde telkens net niet. Wilco L viel uit met zijn vertrouwde hamstring kwetsuur en we moesten achter de boel reorganiseren om de tegenstander niet verder uit te laten lopen. Dat ging lang goed, u voelt hem al aankomen, tot 10 minuten voor tijd. Op de counter weet de rechtsbuiten met een blinde volley Daniël te verrassen en de 5-3 wordt ook de eindstand.